„Dlaczego medycyna?" – Musisz sobie odpowiedzieć, zaczynając studia

Dlaczego akurat medycyna? Jedni wiedzą to już niemal od dziecka, dla innych szukanie swojego „dlaczego” to dłuższy proces – i nie zawsze warto go przyspieszać. Jak było w moim przypadku? Droga była wyboista.

Tylko nie biologia!

Gdy byłam małym dzieckiem, miałam mnóstwo pomysłów na swoje życie, ale kończąc szkołę podstawową zarzekałam się, że nigdy nie wybiorę zawodu, który miałby związek z biologią. Tak się jednak składa, że “życie jest bogatsze”. Pierwsza myśl o zostaniu lekarzem pojawiła się w mojej głowie w chwili śmierci mojego dziadka. Od tego czasu nie byłam w stanie wyobrazić sobie siebie w zawodzie, który nie byłby niesieniem pomocy dla drugiego człowieka. Zdawało się wówczas, że medycyna to moje powołanie…

Mały „koniec świata” 

Po zdanej w 2013 roku maturze, życie znów okazało się bogatsze i nie tak proste, jak sobie wyobrażałam. Zawsze lubiłam mieć na wszystko plan. Tak było i tym razem – zaplanowałam całe swoje życie, rok po roku (żeby nie powiedzieć: sekunda po sekundzie). Aż chce się w tym miejscu wtrącić: „Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o swoich planach”. Nie udało mi się wówczas dostać na medycynę (co na tamtą chwilę wydawało się końcem świata, a z perspektywy czasu okazało się zwykłym brakiem dojrzałości). Ten mały „koniec świata” był tak naprawdę dla mnie ratunkiem. Pięć lat studiowania pokrewnego medycynie kierunku – analityki medycznej – pozwoliło mi zweryfikować, dlaczego tak naprawdę chciałabym zostać lekarzem…i czy w ogóle bym chciała.

Odebrałam dyplom, zaczęłam pracę, wyszłam za mąż i… postanowiłam wtedy raz jeszcze spróbować dostać się na wymarzone kiedyś studia. 

Czasem nie warto przyspieszać biegu wydarzeń

Tym razem udało mi się dostać i ‒ jak sądzę ‒ dopiero wtedy mogło się to wydarzyć, bo wreszcie czułam, że jestem na to gotowa. Czy zatem wcześniej nie byłam? Patrząc przez pryzmat czasu na to, jaka byłam kiedyś, dostrzegam, jaka byłabym dziś, gdyby wówczas się udało. Myślę, że to, co wtedy wydawało się być moim powołaniem, było tylko przykrywką. Te z pozoru stracone sześć lat to czas, bez którego dziś nie byłabym tym, kim jestem. Nie byłabym szczęśliwa. Robiłabym to z niewłaściwych powodów. Do niektórych wniosków i decyzji czasem trzeba dojrzeć – i nie warto tego przyspieszać.

Wybrałam medycynę, ponieważ to w niej będę mogła w pełni być sobą, niosąc pomoc drugiemu człowiekowi.

A Wy? Dlaczego wybraliście studia medyczne?