„A potem przyszła wojna. Rzeka, łąki i rechot żab były tak samo piękne jak wcześniej, ale coś się w ludziach zmieniło.”

„A potem przyszła wojna. Rzeka, łąki i rechot żab były tak samo piękne jak wcześniej, ale coś się w ludziach zmieniło.”

⠀

Nie da się zapomnieć o wojnie i nie wolno nam o niej zapomnieć! To co się dzieje może obezwładniać i każdy z nas czuje się mniej lub bardziej bezradny.

Każdy z nas radzi sobie z tą sytuacją tak, jak potrafi. Każdy z nas ma w związku z tą sytuacją swoje lęki, refleksje, dylematy.

Niektórzy mają silną potrzebę działania - zastanawiają się co mogą zrobić i czy mają na cokolwiek wpływ. W zależności od swojej gotowości i od tego, co leży w zasięgu ich możliwości, wspierają zbiórki pomocowe, oddają krew, dają schronienie komuś kto go potrzebuje, udzielają darmowej pomocy medycznej, idą się pomodlić czy biorą udział w marszach.

Inni widząc swoje trzęsące się ze strachu ręce i niemożność skoncentrowania na swojej codzienności, mają potrzebę złapania dystansu - oni też robią wszystko co leży w zasięgu ich możliwości, opiekując się sobą, biorąc dziecko na spacer, gotując obiad czy rozmawiając z kimś bliskim.

Żadna z tych postaw nie czyni gorszym czy słabszym. Nie umniejsza smutkowi, czy współczuciu wobec tego, czego doświadczają nasi sąsiedzi ze wschodu.

Pomóc Ukrainie można na wiele sposobów i każdy jest dobry. Ale pamiętajmy by w tym wszystkim być bliskim sobie. Bo jeśli chcemy wspierać innych, najpierw musimy wesprzeć siebie.

Chcesz pomóc? Przekieruj swoją uwagę na to, co MOŻESZ. I pamiętaj, że zawsze coś możesz.